Description
AVAILABLE ONLY SOME LAST COPIES OF THE GREEK VERSION. ENGLISH VERSION IS SOLD OUT.
Optical Musics is one of the most pioneer Greek avant-experimental projects, founded by Costis Drygianakis and a group of people, formed in Volos. They were early experiment with musical forms like free improvisation and electroacoustic experimentation etc, creating a highly personal musical idiom. From 1984 to mid-1987 the group started to make their most absurd home recording. The line-up of the group changed several times acted like an open collective, with the line-up of the group, focused more on experimentation with custom instruments, child instruments, synthesisers, bass etc. The most sophisticated recordings was used for the the disc “Optical Musics Volume 1” LP, released in 1987. Some other recordings of that period was used / recycled in personal works by Kostis Drygianaki like “Post-visual landscapes” (EDO, CD, 1999) and “Eantaisglossaistonanthroponlalokaitonangelon” (EDO, CD, 1999).
The “First Words: recordings 1984 – 1987”, that is presented here, is including 27 unpublished works of the group, maybe their more rough material, which were then a work-in-progress or “unfinished” tracks, covering a wide range of musical experimentation (free improvisation, minimalism, avant gard). With this publication, we are very happy to bring to light recordings of Optical Musics, a group that at that period did not get the publicity they deserved, but in the future their music influenced a younger generation of people in Greece that involved in the Greek experimental music scene.
Optical Musics’s “First Words: recordings 1984 – 1987” is out as a 2 X CD with a book (Greek + English version) of 64 pages, full with information and images of that period. The recordings include alphabetically the musicians: Takis Agrigiannis, Kostas Anestis, Giannis Argyropoulos, Eleni Barouksi, Costis Drygianakis, Christos Kaltis, Aleksis Karavergos, Kostas Kostopoulos, Nikos Ksirakis, Kostas Pantopoulos, Thanasis Chondros, Aleksandra Katsiani. This release is a collaboration of the labels moremars, Hxoi Kato Apo To Spiti and Noise Below.
—————-
Η Οπτική Μουσική είναι το πρώτο μουσικό όχημα του Κωστή Δρυγιανάκη, που από το 1984 ως τα μέσα του 1987, μπόρεσε να συσπειρώσει μια ομάδα ανθρώπων και από κοινού να δημιουργήσουν ένα άκρως προσωπικό μουσικό ιδίωμα, με στοιχεία ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και ηλεκτροακουστικού πειραματισμού. Η ανοιχτή σύνθεση του group, με το line up να διαφοροποιείτε κάθε φορά, απέδωσε μία σειρά ηχογραφήσεων, που όσες κρίθηκαν τότε ως οι πλέον τελειοποιημένες κατέληξαν στον δίσκο Οπτική Μουσική Τόμος 1, που κυκλοφόρησε το 1987, ενώ μερικές άλλες ανακυκλώθηκαν στους προσωπικούς δίσκους του Κωστή Δρυγιανάκη στους δίσκους “Μετα-οπτικά τοπία” (ΕΔΩ, CD, 1999) και “Εανταισγλωσσαιστωνανθρωπωνλαλωκαιτωναγγελων” (ΕΔΩ, CD, 1999).
Η παρούσα έκδοση της Οπτικής Μουσικής με τίτλο “Τα πρώτα λόγια (Ηχογραφήσεις 1984 – 1987)”, έρχεται να συμπληρώσει και να φέρει στο φως τις ανέκδοτες ηχογραφήσεις, που αποτελούσαν τότε, ένα υλικό-σε-εξέλιξη παρά τελειοποιημένα κομμάτια. Μέσα από τις 27 ηχογραφήσεις γίνετε μία παρουσίαση του πιο ακατέργαστού υλικού που διασώθηκε και που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα μουσικού πειραματισμού (ελεύθερος αυτοσχεδιασμός, μινιμαλισμός, avant gard), αλλά και μία ηχητική καταγραφή των αυτοσχέδιων οργάνων που χρησιμοποιήθηκαν και που θα αποτελούσαν την πιο εικαστική παρουσία της ομάδας. Η παρούσα έκδοση φιλοδοξεί να αποτελέσει μια ηχητική μαρτυρία για τα πράγματα που συνέβησαν όπως συνέβησαν εκείνα τα χρόνια αλλά και το ίχνος που αφήνουν στη μνήμη μετά την πάροδο μιας τριακονταετίας. Με την κυκλοφορία της Οπτικής Μουσικής: “Τα πρώτα λόγια (Ηχογραφήσεις 1984 – 1987)” συμπληρώνετε το μουσικό παζλ και παραδίδεται ως παρακαταθήκη, μία προσπάθεια που ίσος δεν ευδοκίμησε την περίοδο που ήταν ενεργεί, αλλά έμελε να επηρεάσει, ακόμη και φαντασιακά, μία νεότερη γενιά ανθρώπων που ενασχολήθηκε αργότερα με τον πειραματικό ήχο στην Ελλάδα. Στις ηχογραφήσεις ακούγονται, με αλφαβητική σειρά οι: Τάκη Αγριγιάννη, Κώστα Ανέστη, Γιάννη Αργυρόπουλο, Ελένη Βαρουξή, Χρήστο Καλτή, Αλέξη Καραβέργο, Κώστα Κωστόπουλο, Νίκο Ξηράκη, Κώστα Παντόπουλο και Θανάση Χονδρό – Αλεξάνδρα Κατσιάνη. Στο 60σέλιδο βιβλίο γίνετε σχολιασμός σχεδόν όλων εκείνων που συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις δίνοντας μία πληρέστερη εικόνα στα μελόμενα. Η Οπτικής Μουσικής: “Τα πρώτα λόγια (Ηχογραφήσεις 1984 – 1987)” κυκλοφορεί από τα label More Mars Team, noise-below και Hxoi Kato Apo To Spiti.
Vital Weekly
These two releases are very much connected. The double CD and booklet provides a proper historical context for the Greek band Optical Musics, in their earliest years, 1984-1987, while on cassette main member Costis Drygianakis performs ‘a reconstruction of underestimated and mislaid recordings from the period 1984-1987’, so perhaps something we would have called back then ‘recycled’; taking recordings apart and put them together in a totally different way. Best turned to the two CDs first, and the highly informative book that comes with (64 pages, 7″x7″ sized) this music. I reviewed their ‘Volume 2’ before, all the way in Vital Weekly 66, and it’s is possible that I also did ‘Volume 1’ when Vital (without weekly) was printed on paper, but I guess we have to wait for the complete volume to re-appear (later this year!). Back then in VW 66 I had some problem with saying something sensible about the group, but now I learned that they started in 1984 as a fleeting membership group and that they were inspired by visual elements, scores, photos, to play their improvised music, or better taking their cue from John Zorn’s ‘I compose improvised music’, and apparently using the studio as an extra instrument. I must admit that notion is a bit beyond me when hearing this. I gather I was expecting something along the lines of P16.D4 is that respect but that seems not to be the case. Much of what they do sound improvised, composed or otherwise, leaving space for non conventional instruments, such as ‘pruning shears, ground connector, drawer, children’s toys, next to bass, guitar, lots of drums and percussion and a variety of organ sounds (casio MT65 and PT 30) and synthesizer, the trusted Yamaha DX-7. As we progress through the recordings it becomes evident that the band learned to play and structures become more complex, layered together (as opposed to the two-track stereo recordings on the first disc), allowing a bit more (free-) jazz elements; sometimes it is all electronic and almost musique concrete, and at other times it is more like free rock, although Optical Musics never hammer away. It is, all in all, quite a diverse release, and while not always something that I enjoyed (too random at times), it was a fine archival release.
diskoryxeion.blogspot
Να πούμε, κατ’ αρχάς, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια έκδοση κόσμημα. Και τούτο το λέμε όχι για να υπερθεματίσουμε έναντι του εικαστικού μέρους, αλλά για να διακρίνουμε πάνω απ’ όλα την ουσία. «Τα Πρώτα Λόγια» [Hxoi Kato Apo To Spiti/ More Mars/ Noise-below, 2017] είναι βασικά ένα βιβλίο κάπως τετράγωνου σχήματος και εξήντα τεσσάρων άψογα τυπωμένων σελίδων, στα εξώφυλλα του οποίου (μπρος-πίσω) είναι τοποθετημένα τα δύο CD του σχήματος Οπτική Μουσική (που είχε για έδρα τον Βόλο). Το περιεχόμενό τους; Εντυπωσιακό. Ο Κωστής Δρυγιανάκης (που βρίσκεται πίσω από κάθε τι, που αφορά στην Οπτική Μουσική) καταγράφει με πάθος τις ιστορικές μέρες της μπάντας (1984-1987), δίνοντας συνεχείς λεπτομέρειες για κάθε στιγμή εκείνης της διαδρομής, σκύβοντας με σεβασμό σε πρόσωπα (συνεργάτες του) και καταστάσεις. Αυτό το κείμενο, που διαβάζεται, εννοείται και σαν ημερολόγιο, είναι, θα έλεγα, εξ ίσου σημαντικό με τις εγγραφές του σχήματος – με το «νέο», σε κάθε περίπτωση, που κόμιζαν εκείνη την περίοδο οι συγκεκριμένες δραστηριότητες στη δική μας πραγματικότητα. Σε τι συνίστατο το «νέο»; Στον εκδημοκρατισμό της μουσικής πράξης. Στο γεγονός πως μουσικοί, μη μουσικοί ή λιγότερο μουσικοί (με την ακαδημαϊκή έννοια) θα μπορούσε να συμμετάσχουν επί ίσοις όροις στην ηχητική διαδικασία, παράγοντας μετρήσιμα αποτελέσματα.
Το ζήτημα το είχε περιγράψει σαφώς ο David Toop στο βιβλίο του «Ωκεανός του Ήχου/ Αιθέριες συνομιλίες, περιβαλλοντικοί ήχοι & φανταστικοί κόσμοι» [οξ υ, Αθήνα 1998] μιλώντας για τις περιπτώσεις των AMM, MEV (Musica Elettronica Viva), αλλά και γενικότερα:
«Για τους αμερικανούς μαύρους αυτοσχεδιαστές(…) και περίπου την ίδια εποχή για τους Ευρωπαίους και λευκούς Αμερικανούς αντίστοιχούς τους, όπως οι AMM, οι Musica Elettronica Viva(…) η μερική απομάκρυνση από τα κύρια μουσικά όργανα των συναυλιών jazz και κλασικής μουσικής ήταν μια πράξη πολιτική όσο και μουσική. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 και στη χωρίς ψευδαισθήσεις δεκαετία του ’70 μικρά μουσικά όργανα και μη-όργανα (ραδιόφωνα τσέπης, μικρόφωνα επαφής που ενίσχυαν ανεπαίσθητους ήχους που προέρχονταν από τραπέζια, γενειάδες, τρίφτες τυριού κ.λπ.), γίνονταν σύμβολα της προσπάθειας να εκδημοκρατιστεί η μουσική, να επιτραπεί η πρόσβαση σε ανειδίκευτους μουσικούς (συμπεριλαμβανομένων και παιδιών) να παραχθεί ήχος από τα όργανα, αντί αυτά να υποτάσσονται σε συστήματα, να επιτραπεί να συμβούν στη μουσική τυχαία γεγονότα και να δημιουργηθεί μια αίσθηση συλλογικά οργανωμένης κοινότητας, ως προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης από τον ψυχρό επαγγελματισμό, ειδικότερα από το star-system, το οποίο επηρέασε τους καλλιτέχνες τόσο της jazz όσο και της κλασικής μουσικής».
Στο ίδιο μήκος κύματος ο έλληνας συνθέτης της πρωτοπορίας Γιάννης Χρήστου σημείωνε: «Μουσικοί και μη μουσικοί, ηθοποιοί και μη ηθοποιοί, χορευτές και άνθρωποι απλοί. Ένας οποιοσδήποτε απ’ αυτούς ή και όλοι τους μπορούν να εκτελέσουν κάποια χειρονομία, να περάσουν σε κάποια δράση, να κινηθούν είτε σχηματίζοντας μια μορφή, όπως σε κάποιο χορό, είτε έξω από τη μορφή, όπως σε μια κατάσταση της καθημερινής ζωής. Ένας οποιοσδήποτε ή και όλοι τους μπορούν να παίξουν όργανα μουσικά και μη – απλά αντικείμενα που τα χτυπούν μ’ ένα είδος μπαγκέτας ή το ένα με το άλλο ή και τα χρησιμοποιούν διαφορετικά για να βγάλουν τον ήχο τους, ή ακόμη περίπλοκες ηλεκτρονικές συσκευές που επεξεργάζονται ήχους ζωντανούς ή play-back, παράγοντας εφέ υπολογισμένα από πριν ή τυχαία: ήχους που είναι μουσικοί ή concrete ή αναπαράγουν τους συνηθισμένους ήχους της καθημερινής ζωής. Ένας οποιοσδήποτε ή και όλοι τους μπορούν να παίζουν μέσα στα πλαίσια της κατηγορίας όπου ανήκουν (πράξη) λ.χ. ένας βιολιστής που παίζει βιολί ή έξω από τα πλαίσια της κατηγορίας αυτής (μετάπραξη) λ.χ. ένας βιολιστής που ουρλιάζει».
[από το βιβλίο της Anna-Martine Lucciano «Γιάννης Χρήστου» Βιβλιοσυνεργατική, Αθήνα 1987] Πάνω σ’ αυτές τις βάσεις στηρίζονται ο Κωστής Δρυγιανάκης και οι φίλοι του (Γιάννης Αργυρόπουλος, Τάκης Αγριγιάννης, Αλέξης Καραβέργος, Κώστας Παντόπουλος, Κώστας Κωστόπουλος, Νίκος Ξηράκης, Κώστας Ανέστης, Ελένη Βαρουξή, Χρήστος Καλτής, Θανάσης Χονδρός), προκειμένου να δημιουργήσουν το… ρεπερτόριο της Οπτικής Μουσικής, χρησιμοποιώντας ιδιότροπα όργανα ή μη όργανα (ελεφαντάκια, γραφείο, κρεβάτι, γείωση, παιδικά πνευστά, συρτάρι, μπουκάλια, σπίρτα, μπαλόνι, σταχτοδοχείο…), μαζί με συμβατικά βεβαίως (πιάνο, κιθάρα, συνθεσάιζερ, μπάσο, φλογέρα…). Το αποτέλεσμα, έτσι όπως καταγράφεται στα δύο CD, είναι εκείνο που αναμένει ο καθείς.
Μια μουσική ρέουσα, απρογραμμάτιστη στις λεπτομέρειές της, πολλάκις και στην ουσία της, ζωντανή, πάλλουσα, γεμάτη με απροσδόκητα και εκπλήξεις και, συγκριτικά, πολύ καλά ηχογραφημένη – αν αναλογιστούμε τις συνθήκες και τις προδιαγραφές των χώρων της εποχής. Μουσική, που δεν θα την χαρακτήριζα δύσκολη για το μέσο και κάπως υποψιασμένο αυτί, που γειτνιάζει άλλοτε με τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, άλλοτε με τον πιο οργανωμένο, άλλοτε με τη σύνθεση και άλλοτε μ’ έναν συνδυασμό όλων αυτών στα μακριά σχετικά στο χρόνο tracks (στο πρώτο CD κυμαίνονται χοντρικά από τα πέντε έως δέκα λεπτά). Όποιος έχει υπόψη του τον «Τόμο 1» της Οπτικής Μουσικής είναι σίγουρο πως θα ενθουσιαστεί με την ποιότητα και την προσφορά των κομματιών, ενώ θα εκπλαγεί και από την αισθητική αρτιότητα συνθέσεων όπως η έσχατη (από το πρώτο CD) «Πόνος μνησιπήμων», με το σύνθι του Κωστή Δρυγιανάκη και το μπάσο του Κώστα Παντόπουλου να αναπλάθουν γενναία cosmic περιβάλλοντα. Και καθώς προχωράμε στο χρόνο, μπαίνοντας στο δεύτερο CD, που περιλαμβάνει εγγραφές τής διετίας 1986-87, της τελευταίας eighties-εποχής της Οπτικής Μουσικής, αλλάζει προς το πιο… χειροπιαστό και ολοκληρωμένο και η λειτουργία-παραγωγή του γκρουπ – με τα ακόμη πιο απαιτητικά tracks να διαδέχονται το ένα το άλλο («Καταμετρήσεις χάους», «Ένα γράμμα που δεν έφυγε ποτέ», «Ο άγνωστος πεδιομάχης», «Ο κόκκινος κύκλος» κ.λπ.).
Αυτή η φάση, που είναι διαφορετική από εκείνη της πρώτης εποχής, έρχεται να καταγραφεί με τον πιο απαιτητικό και ουσιωδώς διεισδυτικό τρόπο, παρά τις όποιες μικρές τεχνικές ατέλειες (το ξαναλέω, για να μην το ξεχνάμε, πως πρόκειται για ερασιτεχνικές ηχογραφήσεις, επιμελημένες φυσικά, που έγιναν σε πρόβες και αίθουσες, καταγραμμένες κυρίως σε κασέτες), δείχνοντας πως η Οπτική Μουσική ήταν ένα δημιουργικό σχήμα εν εξελίξει (πάντα με κινητήριο παράγοντα τον Κωστή Δρυγιανάκη), που διέκοψε τη δραστηριότητά του την πιο κρίσιμη, για ’κείνο, στιγμή.
Ειδική (και καλώς!) και βεβαίως εξαιρετικής σημασίας έκδοση, που περικλείει κάτι σημαντικό από την ιστορία του δικού μας (πειραματικού) χώρου.
