Description

SOLD OUT
“… all of us perform every time in the most vambalistic and improvised way.”
Fun With Nuns are beyond genres and simple categorizations. They are performers and improvisors and this is what they want to be remembered for. They have notably performed along Damo Suzuki while they maintain their artistic incongruity by reassembling into different formations. For our NOUS 3inch series their contribution is a mix of free jazz and freak-out psychedelia with the necessary accompanying humour.

In this recording Fun With Nuns are: alaina (xylophones, guitar),Panos (tenor sax, vocals), Aki Po (bass, vocals, guitar, drums, tenor sax, various objects), B.d.l (tenor sax, various wind instruments), Thana.sys (electronics, guitars), Elen (drums), Kleo (guitars), Xari (guitar, sax), Santo Petroleo (drums), Pablo (trumpets, vocals), Emdy (piano, electronics, effects), Vinylias (tenor sax, bass, drums, various objects), Nigga (bass, drums), Thaz astabo (various recorders/flutes), Socrates (xaphoon, extreme japanese vocals, tenor sax).

This release is limited to 120 copies and comes in handmade full color envelopes with hand-drawn cd-rs.

noise, a few decks below
‘fun with nuns‘ is the name used by a group of performers active in the scene of thessaloniki for some time now. Appearing with a different line-up almost everytime they perform, they join the dots between free-jazz, no-wave, weirdo musics, psychedelic freakouts and good-old noise. They’re notorious for being blacklisted in their own city (though that doesnt mean they are too extreme, just that thessaloniki in general can’t stand a good weird concert), and for setting the regional record in clearing houses with their concerts.
now comes the record. a limited edition 3″ cdr released by the larissa-based more mars team, the first in the team’s NOUS 3inch series. here goes, 15 freaks participated in the making of this

athens voice
Τι θα ήταν η pop κουλτούρα χωρίς τα gadgets, χωρίς τη φετιχιστική σχέση εξάρτησης που μας προσφέρουν τα 45άρια, τα ΕΡ, οι picture discs, τα flexi, οι συλλεκτικές εκδόσεις και οι κασετίνες;
Η δική μου «ψωμιέρα» δεν έχει ψωμί αλλά τα άλμπουμ των Beatles, ανοίγω ένα ξύλινο κασόνι γεμάτο σύνεργα μαύρης μαγείας για να βρω τους Sepultura, αλλάζω τακτικά την μπαταρία για να συνεχίσει να αναβοσβήνει το λαμπάκι του Pulse κι ένα παλιό ραδιόφωνο που έχω δεν πιάνει σταθμούς γιατί κρύβει μέσα του τα blues της Mercury.Η μυθολογία συνεχίζεται, η σαρωτική δύναμη του internet δεν μπορεί να τη σκοτώσει, τα ανεξάρτητα ελληνικά labels και τα καινούργια συγκροτήματα προκαλούν και πάλι τις φετιχιστικές μας αδυναμίες.
Ζωγραφισμένα στο χέρι και αριθμημένα είναι τα 3ιντσα cd singles που κυκλοφορεί η ομάδα more.mars.team (www.moremars.org), κάνοντας αρχή με 3 συνθέσεις των Fun With Nuns.Το παιχνίδι συνεχίζεται. Τα mp3 είναι για τους άσχετους. [Μάκης Μηλάτος]

avopolis
Είναι ευχής έργο που επιτέλους οι πρώτες προσπάθειες μεμονωμένων ανθρώπων (ή συγκροτημάτων) κατά την προηγούμενη δεκαετία βρίσκουν γόνιμο έδαφος ανάπτυξης σε αυτήν. Γιατί μέχρι και πρότινος, ο αυτοσχεδιασμός στην Ελλάδα μπερδευόταν από τους αδαείς (παίκτες ή/και ακροατές) με ατονάλ και με διαφορετικής ρέκτας κουρδισμένες κιθάρες μαζί με ολίγον τι από θόρυβο και σπασμένες ενορχηστρώσεις (διάβαζε: κακές αναγνώσεις των Sonic Youth και των τότε επίκαιρων post-rockers). Να όμως που σύγχρονοι δημιουργοί αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά την άγραφη παρτιτούρα του αυτοσχεδιασμού και –ξεφεύγοντας από το «παίζουμε rock βασικά αλλά πασχίζουμε να ακουστούμε μοντέρνοι»– θέτουν ξανά το ουσιώδες της σχετικής συζήτησης, μέσω του παρόντος δίσκου. Η πολυάριθμη ομάδα που Πράττει Πλάκες με Καλόγριες έχει αφομοιώσει όχι μόνο ακουστικά μα και ουσιαστικά δίσκους τους οποίους η Νέα Υόρκη –και ειδικότερα τα label της Shimmy Disc και αργότερα της Knitting Factory– εξέδιδε ως τυρόπιτες προς βρώση. Όχι πως δεν ενυπάρχει και η Tzadik με τον John Zorn στις τρεις συνθέσεις του ομότιτλου δίσκου των Fun With Nuns, όχι πως ξεχάστηκε το μπόλιασμα Ανατολής και Δύσης που διεπράχθη στην Ιαπωνία από το 1984 και πέρα. Όλα ισόποσα και εύρυθμα. Κι αν ακόμα πρόκειται για έναν δίσκο όπου αποτυπώνονται τα ευκρινώς τυπωμένα στην εγκεφαλοχώρα των Fun With Nuns ηχοκύματα των παραπάνω σχολών, σημασία έχει ότι το βήμα είναι σταθερό. Τουτέστιν, έχουν αποφευχθεί ανούσιες και συντηρητικές επιλογές από world, fusion και post rock δρομάκια, οι οποίες θα πρόδιδαν ουσιαστικά και την α-λα-δαρβινικής οδού καταγωγή των ειδών/μελών της μπάντας. Όχι. Ακόμα και στην περίπτωση που μόνο αυτό μπορούν να καταθέσουν οι Fun With Nuns ένεκα υπερ-ενθουσιασμού, μιλάμε για κάτι το σαφώς δεκτό και σεβαστό. Από τη στιγμή λοιπόν που οι Fun With Nuns έδειξαν ότι κατέχουν τον κώδικα, το επόμενο βήμα είναι η διατομή του: πρέπει κοντολογίς να αρμολογήσουν αυτό που παίζουν με αυτό που βιώνουν. Ασφαλώς και τα γρέζια μα και τα καλάμια του τενόρου σαξοφώνου, το οποίο διατρέχει χαρακτηριστικά όλο το παρόν 3ιντσο CD-r, είναι παιγμένα με ιδιάζουσα άνεση και επιτυχία. Αλλά απηχούν μία πραγματικότητα εκτός Αθηνών –πιο συγκεκριμένα, αυτή που γέννησε η μητροπολιτική τρέλα του Μεγάλου Μήλου (και όχι μόνο) στη δεκαετία του 1990. Όχι πως λείπουν τέτοιες κοινωνικές καταστάσεις και στην ημεδαπή Μητρόπολη, το σκούξιμο ωστόσο των Fun With Nuns –παρότι αυθεντικό– θα γενεί τέλειο όταν μπορέσουμε ν’ ακούσουμε και τις οιμωγές της οδού Αθηνάς, αλλά και τη χαλύβδινη ανηθικότητα του μικροαστισμού. Αναμένουμε λοιπόν με αγωνία… [Στυλιανός Τζιρίτας]

Killing Indie Music:blog
Αναρωτιέμαι, υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να μετρηθεί η τέχνη; Ή η ποσότητα αυτής σε ένα έργο; Υπάρχουν συγκεκριμένες σταθερές; Κάποιες παράμετροι, έστω, η κάλυψη των οποίων θα οδηγήσει στη λύση του συστήματος, την πολυπόθητη βαθμολόγηση – αξιολόγηση του εν δυνάμει αριστουργήματος ή ανοσιουργήματος; Μπορεί να περιγραφεί η ποιότητα – με τη λαϊκίστικη έννοια του όρου – ενός πονήματος που ανήκει αναμφισβήτητα στη σφαίρα του ξεχωριστού; Του ιδιαίτερου; Του καινούριου; Του πρωτοποριακού; Μπορεί να εξηγηθεί όλο αυτό με μαθηματικούς όρους; Μπορεί εν τέλει να αποδοθεί μια κάποια βαθμολογία, μια επιβράβευση, κάτι, στους Fun With Nuns;
Αρχίδια μπορεί.
Μια καλή εκκίνηση για την πρώτη μου, ας πούμε κατά παραγγελία, δισκοκριτική – τα παιδιά απ’ τη More Mars μου δώσανε το EP, είναι φίλοι μου – θα ήταν να προσπαθήσω να περιγράψω την πιο ιδιαίτερη μπάντα της πολύπαθης, και ενίοτε πολυαγαπημένης, εγχώριας σκηνής, πράγμα που δε θα κάνω, όχι σαφώς τουλάχιστον…
Πολυμελέστατοι, πολυτάλαντοι, με μια προσήλωση στα φυσικά όργανα, καταφέρνουν να παράγουν τέχνη, μέσα από τόνους θορύβου, οργανωμένο χάος, τελείως άρρωστοι, σου δίνουν μια αίσθηση ότι μέσα σε όλο αυτό δεν έχουν τίποτα να χάσουν απολύτως, πλήρης άγνοια κινδύνου, ανένταχτοι σε genres, αδύνατο να τυποποιηθούν… Αυθόρμητη απελευθέρωση ποσοτήτων κόλασης από τα ηχεία, μια ξεκαρδιστική αντιμετώπιση στον τρόμο του κενού. Γαμημένη ποίηση. Οι σχέσεις ανθρώπων και μουσικών οργάνων, υπερηχητική βαβέλ, γλωσσολαλιά με φθόγγους, έκσταση…. Σε τρεις γαμημένες ίντσες συγκεντρώνεται μια απ’ τις καλύτερα οργανωμένες επιθέσεις στις αισθήσεις μου, που έχουν λάβει χώρα μέχρι σήμερα. Κι αυτά τα πνευστά, ρε πούστη, σε στέλνουν στο διάολο τελείως, το μπάσσο… Γάμησέ τα. Ταυτόχρονα σου μένει μια απολύτως Punk αίσθηση… Δεν υπάρχει φλυαρία εδώ… Κάπως έτσι “άκουγα” τη jazz στο κλασσικό “Στο Δρόμο” του Κέρουακ… Την άκουγα “ενδιαφέρουσα”…
Το έργο θέλει απόλυτη συγκέντρωση για να γίνει αντιληπτό, ένα όμως είναι σίγουρο: δεν το ‘χεις ξαναδεί…

Μετά απ’ όλο αυτό, φαντάζομαι τα μούτρα τους όταν διαβάζουν τα παραπάνω να είναι σε φάση “είναι σοβαρός ο τύπος – ο μαλάκας (whatever);” Σοβαρός παίζει και να μην είμαι, σίγουρα όμως είμαι αντικειμενικός…
Cheers [indiefuck]

Cooradio
Κάτω από μια δροσιά, αράξαμε όλοι μαζί παρέα.. Εο παιδες αναφώνησε ο E. αφήστε και για μένα λίγο ρετσίνα. Μεθυσμένοι, χαμογελαστοί, παλαβοί, απροσάρμοστοι, avant-gardeners. Εκστασιάζομαι εν ειρήνη και όταν φτάσουν οι ωδές στα αυτιά των Kim και Thurston, μεσοτοιχίες θα γκρεμιστούν στα πέπλα του ελεύθερου συριγμού. Στο μυαλό να φτύνουν ξεχασμένες φυσιογνωμίες, τις Κυριακές στις γωνίες. Ήταν αυτοί που έλιωναν στα πανεπιστήμια με αμέτρητα κουτιά από τενεκέ και του-του-πα αλά εκλεπτυσμένη punk. Κατεβάζει πατσαβούρα από παντού και άιντε όλα να γίνουν μύλος από ντου σε παντού. Ρε μονόχνοτοι όλου του κόσμου αναμασέιστε όποιες λαμπερές στρώσεις υπερνόησης έχετε στον εγκέφαλο και χτυπήστε ατσούμπαλα όσες συχνότητες έμειναν. Με το πρώτο cou-cou ήρθε το περιστέρι μας και έγινε coo-coo-roukou. Μου σκάνε οι σκέψεις σαν τζάλα πολλαπλού εμετού και ο παλιός καλός κινηματογράφος μόνο με την Ρένα να τσουλάει από κωλοτούμπα σε τροχό. Όλα για τον έρωτα σε απολήξεις νευρικές μέχρι να τα σπάσουμε όλα.. Πυρ και μανία και εσύ τρομπέτα τσίριζε εώς προτηγανισμένου πιάνου και ότι απρογραμμάτιστου προγράμματος. Πάρε και αυτές, πάρε και τις άλλες εσύ ειρωνικέ Έλληνα, ξιπασμένε και τράβα να χορέψεις ωχ λέλε! Η όλη ιστορία γράφεται εν ώρα κρίσης, ξέρετε αυτή που αφήνει ανυποψίαστους.. που υπνωτίζει. Ο δίκαιος ουρανός των πάντων ορίζει ακούει και φιλοσοφεί.. Μουσική της ψυχής και του αυτοσχεδιασμού.. Αυτή μας έμεινε, αυτή θα απολαμβάνουμε.. Όσοι προς τα εκεί μέρη, ευπρόσδεκτοι! [fragile balloon]