Description

To our Nous series Costis Drygianakis contributes a track that is based on the music composed for the installation by Manolis Yiannadakis with the same title (diadromi,translation: itinerary), that was presented in the Mylos Gallery, Thessaloniki, in January 2000. In the version of the installation the music, 14 pieces of about 2 minutes each, was played out of 14 tape players in loops, accompanying slides projected inside a kind of a corridor. The spatial arrangement and the sound volume made each piece audible only when the spectator approached the corresponding slide. These 14 pieces were created round the turn of the Millennium, recycling recordings from the album post-optical landscapes and from the music for the Spiros Vrachoritis’ play No man’s land (Brecht in exile), as well as material from new, unpublished compositions. The version at hand is a rearrangement of these 14 pieces, creating a longer composition, similarly intended to be played looped. This last re-compositional process took place in February 2012.

Costis Drygianakis was born in Volos, and there he lives today. He is a gifted composer of the Greek avant-garde and electroacoustic music scene. His musical activity started becoming known in the middle 80’s under the name “Οπτική Μουσική” (Optical Music), a project rather than a band. Later turning to a solo career, he has released some of the most radical and adventurous music of our ages. His music is based on the use of recorded media, ranging from analogue tapes to contemporary sound samples, and similarly ranging from conceptual juxtapositions to wild sonic manipulations. His sound palette is an eclectic mix of the most diverse materials, including acoustic instrumentation, electronics, musique concrete, spoken word and folk music. As he once stated, not only he approaches music as a source of images, but equally utilizes concepts of the visual arts as compositional tools. In addition to his activity as a composer, he has also been the artistic director of the (currently inactive) Greek experimental label “ΕΔΩ” (EDO records).

Contributors (in alphabetical order):

Manolis Ballis, voice / Bharat Gupt, voice / Christos Kaltis, electric bass / Stavros Kouskouridas, clarinet, recorder / Nicolas Malevitsis, noise / Kostas Pantopoulos, egotron with metronome / Christos Papageorgiou, violin, bowl, rainstick / Martha Papathanassiou, voice / Dimitris Pitsioris, voice / Salmonela, barking / Giannis Stathis, voice / Marietta Tiga, viola, voice and Costis Drygianakis, everything else.

Plus sounds sampled from:

– Atavism, Craving for flesh, private publication 1999

– Richard Wagner, Tannhauser (choir and orchestra of Deutsches Oper, Berlin, conducted by Otto Gerdes), Deutsche Grammophon 1969

– Apostolos Kaldaras, Arga, einai pia arga (sung by Stratos Dionysiou) from the album Ta orthodoxa, ΕΜΙ 1978

– Manolis Kalomoiris, “Levendia” symphony (Volos Symphony Orchstra conducted by Semion Kogan), unpublished recording 1998

– Johann Sebastian Bach, Kantatas 1: BWV 4, 150, 196 (choir and orchestra of Bach Collegium Japan conducted by Masaaki Suzuki), Bis 1998

– Alban Berg, Lulu suite, Altenberger lieder & Three pieces for orchestra (London Symphony Orchestra conducted by Claudio Abbado), Deutsche Grammophon 1971

– Sevdim aman (sung by Aliki Lambrou, Artemis Tsikrikaki, Frosini Papadimitriou and Amersoula Geka) from the album Meres mousikis: Dimotiko tragoudi, Sinasos/Lyra 1992

– Nikos Touliatos, Percussion oracle on death, Ektopia 1999

This release is a limited edition of 120 3″ cdr. Cover artwork by Manolis Yiannadakis (from the Diadromi installation/exhibition). Graphic design by the moremars team.

++++++ Greek translation ++++++++++++++++
Η προκείμενη έκδοση προέρχεται από τη μουσική του Κωστή Δρυγιανάκη για την ομώνυμη έκθεση του Μανώλη Γιανναδάκη στο Μύλο της Θεσσαλονίκης το Γενάρη του 2000. Στην εκδοχή της έκθεσης η μουσική, 14 κομμάτια διάρκειας 2 λεπτών περίπου το καθένα, ακούγονταν από ισάριθμα μικρά μαγνητόφωνα σε επανάληψη, συνοδεύοντας την προβολή διαφανειών μέσα σε ένα είδος διαδρόμου. Η διάταξη στο χώρο και η ένταση ήταν τέτοια ώστε η μουσική να γίνεται αντιληπτή μόνο καθώς ο θεατής πλησίαζε στην κάθε ξεχωριστή διαφάνεια, δημιουργώντας αντιστοιχίες εικόνων και μουσικής. Το 14 αυτά κομμάτια δημιουργήθηκαν στο διάστημα 30.12.1999 – 4.1.2000, ανακυκλώνοντας ηχογραφήσεις από τον δίσκο μετα-οπτικά τοπία και την μουσική της παράστασης No man’s land (ο Μπρεχτ της εξορίας) σε σκηνοθεσία Σπύρου Βραχωρίτη, καθώς και υλικό από ερχόμενα έργα.

Η εκδοχή του δίσκου είναι μια ανασύνθεση αυτών των 14 κομματιών, δημιουργώντας ένα μεγάλο κομμάτι με πρόθεση να παίζεται σε επανάληψη. Κατασκευάστηκε στις 10 – 11.2.2012. Μια προηγούμενη απόπειρα, πιο παρατακτική (χωρίς επικαλύψεις) είχε κατασκευαστεί στις 22 – 23.4.2000, χωρίς να δοθεί ποτέ στη δημοσιότητα.

Η μουσική του Κωστή Δρυγιανάκη, συναρμολογημένη συνήθως με τη βοήθεια ηχοληπτικών μέσων (μαγνητόφωνα, υπολογιστές κ.τ.ό.) κινείται στον ευρύτερο χώρο της ηλεκτροακουστικής μουσικής, αποφεύγοντας όμως τους δογματικούς περιορισμούς. Ακολουθώντας πολλές φορές ανορθόδοξες σχέσεις σύνθεσης – εκτέλεσης – ανασύνθεσης, αξιοποιεί και τιθασεύει την τυχαιότητα και τον αυτοσχεδιασμό, καταφέρνοντας να ισορροπεί μεταξύ ατμοσφαιρικότητας και έκπληξης, να παραπέμπει χωρίς να ταυτίζεται και να αναζητάει χωρίς να λησμονεί στιγμή τον συναισθηματικό της τόπο.

Ταλαντούχος συνθέτης της ελληνικής αβάν-γκάρντ, ο Κωστής Δρυγιανάκης γεννήθηκε στο Βόλο, όπου και ζει σήμερα. Η μουσική του δραστηριότητα άρχισε να γίνεται γνωστή στα μέσα της δεκαετίας του ’80 με την ονομασία Οπτική Μουσική, ένα εγχείρημα μάλλον παρά ένα συγκρότημα, όπως τελικά απεδείχθη. Διαλέγοντας τελικά την προσωπική καριέρα, ο Δρυγιανάκης έχει παρουσιάσει μια από τις πιο τολμηρές μουσικές της εποχής μας. Η μουσική του βασίζεται στη χρήση μέσων ηχοληψίας, που καλύπτουν όλο το φάσμα από τις αναλογικές μαγνητοταινίες ως τα ψηφιακά αρχεία ήχου, και σε μεθοδολογίες που αντίστοιχα ξεκινούν από απλές αντιπαραθέσεις και καταλήγουν σε ακραίες ηχητικές επεξεργασίες. Η ηχητική του παλέτα είναι ένα εκλεκτικό μείγμα από τα πλέον ποικίλα υλικά, ανάμεσα στα οποία τα ακουστικά όργανα ολόκληρου του κόσμου, τα ηλεκτρονικά, οι κάθε είδους φωνές και οι ήχοι του περιβάλλοντος. Όπως ο ίδιος είχε κάποτε δηλώσει, όχι μόνο προσεγγίζει τη μουσική σα μια πηγή εικόνων, αλλά ομοίως αξιοποιεί αντιλήψεις των εικαστικών τεχνών σαν εργαλεία για τη μουσική σύνθεση. Παράλληλα με τη δουλειά του σα συνθέτης, υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής της (ανενεργής επί του παρόντος) πειραματικής δισκογραφικής εταιρείας Εδώ και συνεργάτης του περιοδικού Δίφωνο (2002 – 2009).

Μπάρατ Γκουπτ, φωνή / Χρήστος Καλτής, ηλεκτρικό μπάσσο / Σταύρος Κουσκουρίδας, κλαρίνο, φλογέρα / Νικόλας Μαλεβίτσης, θόρυβο / Μανώλης Μπαλλής, φωνή / Κώστας Παντόπουλος, ίγκοτρον με μετρονόμο / Χρήστος Παπαγεωργίου, βιολί, μπώλ, βροχόξυλο / Μάρθα Παπαθανασίου, φωνή / Δημήτρης Πιτσιώρης, φωνή / Σαλμονέλα, γαύγισμα / Γιάννης Στάθης, φωνή / Μαριέττα Τίγκα, βιόλα, φωνή και ο Κωστής Δρυγιανάκης, τα υπόλοιπα

και θραύσματα από:

– Atavism, Craving for flesh, ιδιωτική έκδοση 1999

– Richard Wagner, Tannhauser (με την ορχήστρα και τη χορωδία της Γερμανικής Όπερας του Βερολίνου και διευθυντή τον Otto Gerdes), Deutsche Grammophon 1969

– Απόστολος Καλδάρας, Αργά είναι πια αργά (με τον Στράτο Διονυσίου) από το δίσκο Τα ορθόδοξα, ΕΜΙ 1978

– Μανώλης Καλομοίρης, Συμφωνία της Λεβεντιάς (με τη Συμφωνική Ορχήστρα Βόλου και διευθυντή τον Συμεών Κόγκαν), ανέκδοτη ηχογράφηση 1998

– Johann Sebastian Bach, Kantatas 1: BWV 4, 150, 196 (με την ορχήστρα και τη χορωδία του Bach Collegium Japan και διευθυντή τον Masaaki Suzuki), Bis 1998

– Alban Berg, Lulu suite, Altenberger lieder & Three pieces for orchestra (με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου και διευθυντή τον Claudio Abbado), Deutsche Grammophon 1971

– Σεβδήμ αμάν (με τις Αλίκη Λάμπρου, Άρτεμη Τσικρικάκη, Φροσύνη Παπαδημητρίου και Αμερσούλα Γκέκα) από το δίσκο Μέρες Μουσικής: Δημοτικό τραγούδι, Σινασός/Λύρα 1992
– Νίκος Τουλιάτος, Κρουστών χρησμός για τον θάνατο, Εκτοπία 1999

3-ιντσο cdr σε 120 αριθμημένα αντίτυπα. Το εξώφυλλο είναι του Μανώλη Γιανναδάκη από την εγκατάσταση / έκθεση με τίτλο Διαδρομή. Γραφιστική επιμέλεια από την moremars team.

blog.noise-below.org
new entry in this very exciting 3″ series from more mars. Once again, quite limited at a run of 120 copies. This one is a recording by Costis Drygianakis. One of the most important people in the greek experimental music community of the late 80s and onwards, Drygianakis has acted both as a composer and as the artistic director of the influential label “Δίσκοι ΕΔΩ” (EDO records). For this release, he contributes a track that is based on the music composed for the installation by Manolis Yiannadakis with the same title (diadromi -tr: itinerary), that was presented in the Mylos Gallery, Thessaloniki, in January 2000. The material has been re-composed for the purpose of this release.

vital weekly
This piece was already commissioned in 2000 for an installation and Costis Drygianakis asked fourteen fellow musicians to give him two minutes of sounds which would played in loops, along with slides inside ‘a kind of corridor’. Drygianakis also uses sampled from others (Richard Wagner, Alban Berg and greek music). In February of this year he re-composed his piece using all of these sounds (which include lots of voice material, electric bass, noise (courtesy of Nicolas Malevitsis), recorder, egotron with metronome, violin, bowl, rainstick, barking and so on. This new version may be layering various bits over eachother, but it still has that modern music feeling to it. It sounds rather as a piece for a small ensemble than as a collage of sounds put together using modern techniques. Quite fascinating stuff going on here. Hard to say who does what, and while modern classical music is not always my cup of tea, I though this was all rather nice indeed. Nineteen strong minutes of music. (FdW)

improv-sphere.blogspot
Peu connu à l’étranger, Costis Drygianakis est l’un des acteurs les plus importants de l’avant-garde grecque depuis le milieu des années 80 environ, notamment dans les domaines de la “musique optique” , de la musique électroacoustique et du collage sonore. Pour cette nouvelle publication, Drygianakis se base sur une installation sonore éponyme de Manolis Yannadakis qui a pris place en 2000 à Thessaloniki. Il s’agissait d’un long couloir où quatorze pièces musicales accompagnaient chacune une diapositive. Quatorze boucles d’environ deux minutes que le public entendait indépendamment les unes des autres dès qu’il se plaçait face à une diapositive.
C’est environ dix ans plus tard que l’artiste sonore Drygianakis décide d’assembler et de recoller les morceaux (mais je ne sais pas s’il s’agit de boucles récupérées de l’installation ou s’il sen ‘inspire seulement) pour une autre pièce musicale, destinée cette fois à une large diffusion plus qu’à une installation/performance qui réclame une structure d’accueil particulière. Ainsi renaît Diadromi (mot qui signifie “itinéraire”), sous une autre forme…
Sur le mini-CD publié par le label more mars, on retrouve l’idée de tableaux sonores diffusés en boucle, Drygianakis colle avec précision et minutie des matériaux hétérogènes, très hétérogènes même… Des sons instrumentaux, électroniques, bruitistes, créés par lui-même ou un de ses multiples collaborateurs, des spots publicitaires, des extraits de discours, des samples de musique traditionnelle, de Bach, Wagner, etc. La palette est extrêmement riche, les tableaux très variés et hétéroclites, et facilement, on s’étonne autant qu’on admire l’agilité et la dextérité avec lesquelles Costis Drygianakis a su composer cette fresque sonore.
Diadromi est une pièce itinérante et circulaire sans fin ni début (ce qui pourrait, malgré son aspect franchement expérimental et avant-gardiste, l’apparenter à une nouvelle forme de musique rituelle), une pièce réellement destinée à être écoutée en boucle (ce que la courte durée de vingt minutes facilite), qui se termine sur la même note de violon que celle qui l’ouvre. Une construction sonore linéaire mais non-narratives où les tableaux s’enchaînent tout en se superposant, où une mélodie de jazz soutient un journaliste, où les bruits les plus étonnants se juxtaposent à des mélodies fantomatiques.
Une pièce pleine de mystères sonores et visuels qui se révèlent au fil des écoutes et au gré de l’imaginaire, exceptionnellement riche de couleurs, de textures, des juxtapositions osées, et surtout, d’ambiances hétéroclites toujours surprenantes et inattendues. Recommandé! (Julien Héraud) 

tileskopio.tumblr
καθώς ξεδιπλώνουν οι ήχοι της διαδρομής του κωστή έχεις την αίσθηση ότι συμπληρώνεται άτυπα μια τριλογία που ξεκίνησε το 99 με τα ‘μετα οπτικά τοπία’ και το ‘εαντιςγλώσσεςτωνανθρώπωνκαιτωναγγέλων’ στην εδώ.

στο πρώτο βρίσκαμε ήχους και βιώματα που τον ακολούθησαν έπειτα απο τις κυκλοφορία του ‘τόμου 2’ της οπτικής μουσικής στο οποίο αριστοτεχνικά διάφορες συμμετοχές με ήχους ή ηχογραφήσεις ήχων φίλων δημιουργούσαν ένα καταπληκτικό ηλεκτροακουστικό μωσαϊκό που το θεωρώ ακόμα ίσως την καλύτερη ηλεκτροακουστική ηχογράφηση που κυκλοφόρησε εκείνη τη δεκαετία απο τη χώρα μας (την εγκυκοπαίδεια των ilios τη θεωρώ επίσης αριστουργηματικό cd αλλά έχει τελείως διαφορετική λογική απο αυτό).
στο δεύτερο ήταν τα ίδια τα βιώματα της οπτικής μουσικής, ήχοι, ηχογραφήσεις, πρόβες, έξοδοι απο τα τέλη του 70 ως στις αρχές (περίπου) των 90ς μιας παρέας φίλων απο το βόλο και η διαδρομή τους ως ηχητική αφήγηση απο τον κωστή κάνοντας ένα πολύ ωραίο λογοπαίγνιο με την ‘αγάπη’ απο την ‘προς κορινθίους’ επιστολή του απόστολου παύλου.

που κολλάει με τα προαναφερθέντα η ‘διαδρομή’; είναι η άτυπη συνέχεια τους. αρχές 2000 θα στήσει 14 ηχητικά θραύσματα που θα παίζουν απο αντίστοιχα κασσετόφωνα στην ομώνυμη εγκατάσταση του μανώλη γιανναδάκη που έλαβε χώρα στο μύλο (θεσσαλονίκη) το 2000. είναι η εποχή επίσης που ο κωστής δημιουργεί μουσική για κάποιες παραστάσεις του σπύρου βραχωρίτη όπως το ‘no man’s land (o μπρέχτ της εξορίας)’ αλλά που ήχοι της καθημερινότητας του είτε απο μαθητές του στο spierer στο βόλο (έκανε μαθήματα μουσικής τεχνολογίας) ή απο μουσικές που του άρεσαν ακόμα και η φωνή του τότε δήμαρχου βόλου του δημήτρη πιτσιώρη παρελαύνουν απο αυτό το κομμάτι που δε σε αφήνει να βαρεθείς δευτερόλεπτο στη σχεδόν 20λεπτη ροή του καθώς νοιώθεις ότι βυθίζεσαι σε ένα ιδιαιτέρως προσωπικό μεν ηχητικό ημερολόγιο που έχει υφανθεί δε έτσι ώστε να μοιράζεται με τον ακροατή κάθε πτυχή του καθώς ακόμα και οι τελευταίες ατέλειες του έχουν σβήσει έπειτα απο το ξεσκόνισμα που του έκανε πρόσφατα ο κωστής μοιράζοντας το μαζί μας.